Motivatie van Theo
Theo aan het woord ...
Wat is het Gigabike gevoel ?
- Dat is het gevoel dat nét jouw renner geblesseerd is;
- Dat jouw renner bij de dopingcontrole tegen de lamp loopt;
- Dat de verzorger van jouw renner tijdens een routinecontrole van de politie wordt opgepakt met een koffer vol ;
- Dat jouw renner niet de Gigabike wedstrijd rijdt, maar een onbelangrijke kermiskoers;
- Dat jouw renner op het verkeerde moment een lekke band krijgt;
- Dat jouw renner de slag mist tijdens een belangrijke wedstrijd;
- Dat nummer 31 in je Gigabike selectie de sterren van de hemel rijdt;
- En áls jouw renner eindelijk in de goede kopgroep zit, hij vervolgens laatste wordt in de eindsprint.
Dát is het Gigabike gevoel.
Maar waar doe je het dan allemaal voor ? Voor dat ene ultieme moment. Dat op het moment dat je het niet meer verwacht, tijdens een zonnige dag in juli, het peloton de grootste van aller bergen gaat beklimmen (Alpe d'Huez) en dat plots de zes beste renners in koers allemaal voorkomen in je Gigabike selectie. En dat je 7e renner als een gek sprint om niet 10e te worden, maar nog twee andere renners passeert en 8e wordt. En dat net dát sprintje je de eerste Gigabike overwinning bezorgt. Dát is het ultieme Gigabike gevoel. Daar doe je het allemaal voor. Dat ene moment, dat ene sprintje van Mancebo, dát maakt het allemaal de moeite waard.
|
|
De prestaties in een
notendop
Theo debuteerde in 2001 op glansrijke wijze. Nauwelijks in beeld
tijdens het voorjaar maar vanaf juni zette hij een onstuitbare opmars
in. Bij aanvang van de Tour dook hij voor het eerst de top tien
in. Pas in Zurich nam hij de leiderspositie en zou die, o.a. door
eindwinst in de Vuelta, niet meer afstaan.
Tussendoor grabbelde Theo ook nog 2 periodetitels mee. En mocht de
concurrentie in de maand oktober nog gedacht hebben alsnog een greep
naar de zege te doen, dan snoerde Theo hen definitief de mond door op
het WK in Lissabon net naast het podium te eindigen. Theo heeft
ook de primeur om als eerste Gigabiker ooit de kaap van 20.000 ptn te
behalen.
Als titelverdediger wachtte in 2002 een zware opdracht, Theo kon dan
ook niet aan de hoge verwachtingen voldoen. Hij won weliswaar een
etappe in de Giro en was vooral de beste in de totaalstand van de Tour
de France. Maar die 31e stek in de eindtabel zal toch een morele
klap geweest zijn.
Die moral was in 2003 nog niet hersteld. Theo knokte en wroette zich te
pletter voor een stek in de subtop. Top twintig ging echter in extremis
de mist in, Theo eindigde 26e. Niet kwaad op 290 deelnemers maar toch
steeds een teleurstelling voor een ex-laureaat. Ook qua
ereplaatsen was het voor Theo niet veel soeps.
Theo had er voor 2004 best zin in en met enkele welgemikte keuzes
(Wesemann, Cunego, Santi Perez) had hij vaak goeie jokers in
handen. Edoch, waarom Theo voor de Tour de onbegrijpelijke gok
nam om Armstrong thuis te laten, dat mag Joost weten. Hij
donderde daardoor uit de top honderd en kon zich op het nippertje tot
in de top 50 opwerken. Toch weer een gemiste kans voor de man die later
nog zijn derde Quizfinale zou halen, alwaar hij evenveel keer ...
tweede werd.
Theo liet de moed niet zakken en begon rustig aan zijn vijfde
seizoen, alwaar hij pas in de Giro in de top honderd opdook. Hij
bleef nog enkele maanden rond de 50e plaats zweven om pas bij
aanvang van de laatste periode de grote sprong voorwaarts te maken.
Dertiende na het WK en zowaar zelfs top tien na Zürich waar hij
vierde werd. Die top tien notering vasthouden lukte net niet
maar Theo staat na drie mindere jaren weer onder de grote mensen!
Het blijft moeilijk om de glorie van dat wonderlijke debuutjaar te
benaderen, laat staan te evenaren. Ook in 2006 fietste Theo
weer in de schaduw mee, behaalde verdienstelijke uitslagen maar kwam
nooit vooraan in beeld (géén enkele top tien notering) en finaal
eindigde hij net buiten de top vijftig. Dat is zowaar zijn
slechtste eindranking en op zes deelnames is dat bijlange niet
slecht!
Theo moet er zich stilaan bij neerleggen dat de prestaties van dat
wonderlijke debuutjaar niet meer te herhalen zijn. Ook bij
zijn zevende deelname moet hij vrede nemen met een stek in de
subtop. 35e moet zowat zijn gemiddelde ranking zijn overheen
alle deelnames. Uitschieters zaten er dit jaar niet in, al kon
hij wel in 2 nevenrankings een ereplaats versieren : 9e in het Groot
Geschut, 5e in zijn geliefkoosde Vuelta (die hij won in 2001).
Een beetje mossel noch vis, dat 8e seizoen van Theo. We konden
namelijk géén enkele uitschieter noteren en toch presteerde Theo
best prima. Een 29e plek is in deze tijden van sterke
giga-concurrentie namelijk allesbehalve slecht, zeker als je ziet
dat hij daarmee de beste ex-winnaar in de eindstand werd. Na
zijn verrassende zege bij zijn debuut mogen we stellen dat Theo
uitgegroeid is tot een bestendige subtopper, bijna altijd goed voor
een plek in de tweede helft van de top 50.
|
